Człowiek jest elementem przyrody, wśród której żyje. Ze środowiska zewnętrznego czerpie substancje (egzogenne) niezbędne do właściwego przebiegu jego metabolizmu. Należą do nich między innymi mineralne składniki pożywienia. Zawierają one jeden rodzaj atomu, są nieorganiczne, a więc nie zawierają węgla, azotu i związków organicznych. Arbitralnie podzielono je na: makropierwiastki (makroelementy, makrominerały), których zawartość w organizmie w przeliczeniu na jego suchą masę (spopielona tkanka) jest większa od 0.01% i mikropierwiastki (mikroelementy, mikrominerały), których zawartość w organizmie w przeliczeniu na jego suchą masę jest mniejsza niż 0.01%. Zalecane spożycie makrominerałów jest większe od 100 mg/dobę/na osobę, a mikrominerałów jest mniejsze niż 100 mg/doba/osoba. Istnieje jeszcze pojęcie – ultra pierwiastki są to pierwiastki, których zawartość w przeliczeniu na sucha masę tkanek jest mniejsza niż 0.00001%. Niestety w naszych tkankach mogą tez znaleźć

Jesteśmy układem otwartym. Dzięki zdobyczom ewolucyjnym mamy mechanizmy wewnętrzne, które dają nam możliwość pewnej autonomii w środowisku. Jednak zawsze musimy zdawać sobie sprawę z jej granic. Przykładowo, tzw. „witaminę D” możemy syntetyzować w naszym organizmie dzięki promieniom słonecznym padającym na nasza skórę. Stałocieplność pozwala nam dość długo wytrzymać zmiany temperatury otoczenia, ale są granice, za którymi czeka nas kres. Tlen daje nam życie, ale w postaci ozonu już jest szkodliwy. Zbędny dla nas dwutlenek węgla, który wydychamy, asymilują rośliny, które potem stają się naszym pokarmem. Obojętny dla nas azot staje się szkodliwy przy zbyt głębokim zanurzeniu pod powierzchnią zbiornika wodnego.